– en waarom transgenerationeel trauma doorbreken een werkwoord is – Max staat voor de grote passpiegel in mijn slaapkamer. De spiegel kocht ik jaren geleden voor ons vorige huis. Voor boven de schouw. In het huis waar we nu wonen staat de schouw vol met legoknutsels, foto’s en souvenirs van mooie reizen. De passpiegel verhuisde…
Tag: alleenstaandemoeder
‘Fifty shades of blue.’
en waarom dit dus niet over een boek gaat Ik tuur met mijn hand boven mijn ogen naar het groepje meeuwen dat op de rots iets verderop aan het vergaderen is. Achter de vliegende ratten (Max’ woorden – al gaf ik haar de voorzet) laat de Adriatische Zee meer tinten blauw zien dan ik wist…
‘Mag ik de klutser even?’
en andere termen die hier in huis heel goed werken Ik pak gedachteloos de garde uit de emaille pot naast het fornuis (ooit gekocht op een marktje op Ile d’ Oleron) en geef deze aan Max. De pollepel die ze aanvankelijk gebruikte om in de pan met saus te roeren voldeed duidelijk niet. Met de…
‘De Leeuw, de Blikken man en de Vogelverschrikker’
en waarom Dorothy niet langer in Kansas is ‘Toto, we’re not in Kansas anymore.’ Vriendinnetje Saar kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen over haar wijnglas aan. ‘Je bent wat niet meer?’ ‘In Kansas.’ Ik wijs op mijn oranje sandalen. Ze zijn weliswaar niet knalrood zoals Dorothy’s magische stappers, maar close enough voor een verwijzing naar de…
‘Mijn haar waait!’
– en waarom de wereld door de ogen van mijn kinderen zoveel vrijer is- Ik trap de bakfiets stilletjes vloekend door de windtunnel die de Laan heet. Over het stuur gebogen. Wind vol in het snaveltje. Haar door de miezer aan mijn wangen geplakt. Ik geef mezelf een pluim omdat ik de regenhuif gisteren van…
‘Mam! Ronnie heeft mijn tekening opgegeten!’
– en waarom een robotstofzuiger toch een goed idee is – ‘Mahaaaam!’ Send. Ik gooi de e-mail waar ik aan zat te werken over de schutting en loop de trap af – in de richting van de uitroepen van mijn dochter. ‘Stomme Ronnie!’. ‘Post-apocalyptische chaos’ dekt bij lange na niet de lading van wat ik…
‘Serieus, dat ik daar een oppas voor heb laten komen.’
– en hoe ik mij als bijna veertiger door de datingwereld laveer – Ik luister naar het lachsalvo aan de andere kant van de lijn. Dat inmiddels overgaat in een verontrustend geproest. ‘Bas, doe je het nog?’ Meer geproest. ‘Ver-‘. ‘keer-‘. ‘de’. ‘gat’. Hij lijkt het nog te doen. Ik heb geen medelijden met hem….
‘Mama heeft een hartjesbuik.’
– en waarom anders ook heel mooi is- Ik kijk opzij. ‘Heb je één tel?’ De au-pair van Quint’s vriendje knikt. ‘Max! Wil je even komen?’ Terwijl de kleine stuiterbal over het schoolplein naar me toe huppelt sluit ik snel Quint’s speelafspraakje kort. Oké. Done. Nu Max. ‘Wat was dat over die hartjesbuik, lief?’ Max…
‘Zandengel!’
– en waarom je het leven af en toe bij de cojones moet pakken – ‘Max. Serieus. Waarom echt?’ Ik kan nog net voorkomen dat Max ook haar hoofd met bijbehorende bos rode krullen in het zand van de zandverstuiving parkeert om de zojuist aangekondigde ‘zandengel’ te maken. Note to self: ik geef punten voor…
‘Die tatoeage kan er dus niet meer af, ‘hè?’
-en waarom omdenken ook denken is- Max’ vriendinnetje Louise kijkt me wijsneuzerig aan. Met haar wijsvinger wrijft ze over de letters op mijn pols. Ik lach. ‘Ja, terrorkabouter, dat weet ik.’ Ik doe mijn best om haar streng aan te kijken. En faal jammerlijk. ‘IK BEN GEEN KABOUTER.’ Ik maak intern een aantekening dat ze…