–en waarom ook moeders nog naar school gaan-
Ik kijk op van het opengeslagen wetboek dat voor me ligt. Magalie kijkt me vanaf de andere kant van mijn werktafel aan. Haar hoofd in haar handen en haar ellebogen leunend op een stapel ordners.
Ik knik. ‘Ja, dat had gekund.’. Een carrière buiten klinkt op het moment aanlokkelijk. Hoewel ik weet dat er nog een serieuze studie aan vooraf gaat. Magalie weet dat ze een punt heeft. ‘Dan had je Grotius niet hoeven doen.’ True dat, kiddo. Ik schuif het half aangeknaagde broodje dat op een bord naast mijn laptop ligt opzij. Wanneer heb ik voor het laatst gegeten? En realiseer me dan dat dit van gisteren is. Zo’n post-academische leergang is goed voor je bikini body. Krijg je er gratis bij.
Magalie heeft inmiddels een stoel bijgetrokken en zich aan mijn werktafel geïnstalleerd. Een velletje papier (met Grotiuslogo in de bovenhoek) voor zich. Ze grist een marker uit mijn verzameling neonkleurige markers. En begint te tekenen. Ik open Google op mijn laptop en zoek de rechtspraak bij de wettekst die ik net doorlas. We doen ieder ons eigen ding, maar zijn wel samen. Vijf minuten later loopt Quint de kamer binnen – een kinderencyclopedie onder zijn arm – en trekt een stoel bij. Hij zoekt met zijn vinger naar een omgevouwen pagina, slaat de encyclopedie open en buigt zich over de opengeslagen pagina. Ik lees ondersteboven mee. Meteorieten. En richt me vervolgens weer op de wettekst waar ik mee bezig was.
Een jaar geleden had ik vriendinnetje Aurelie aan de telefoon. Jaren geleden deden we allebei de Leergang Erfrecht voor advocaten. En we hebben sindsdien altijd contact gehouden. Ik vind haar privé intens lief en zakelijk bijzonder scherp. Aurelie vertelde me aan de telefoon dat er een ‘Grotius Erfrecht’ zou komen en dat zij zich daarvoor ingeschreven had. Of ik niet ook mee wilde doen. Voor de niet-juristen onder ons: de Grotius Academie is een opleidingsinstituut van (onder andere) de Radboud Universiteit in Nijmegen dat post-academische opleidingen voor juristen (en aanverwante professionals) aanbiedt. De Grotius opleidingen hebben toelatingsvereisten, zijn erg duur, duren gemiddeld een jaar en zijn heel intensief qua studiebelasting (bij de introductie werd er gekscherend voor gewaarschuwd dat er huwelijken op stuklopen). Maar de opleidingen zijn ook erg prestigieus. En daar doet de gemiddelde jurist, die van nature op zoek is naar een stukje externe validatie, het graag voor. Slaag je voor zowel de huiswerkopdrachten als het mondelinge examen, dan mag je het Grotiuslogo op het briefpapier vermelden. En dat staat in de juridische wereld voor kwaliteit en kennis. ‘Heb jij Grotius gedaan?’ Waarop je dan trots kunt knikken. Hoewel ik normaalgesproken wars ben van externe validatie (nou ja, meestal dan), heb ik ook een ingebakken honger naar kennis en wilde ik eigenlijk ook wel heel graag ‘Grotius’ op mijn CV kunnen bijschrijven. Een half uur later had ik antwoord op mijn toelatingsverzoek en schreef ik mij in voor de post-academische opleiding Erfrecht. De een noemt het impulsief, ik noem het snel nadenken en een beslissing nemen. En dus stond ik een maand later met Aurelie bij de eerste introductiedag met colleges in een conferentiecentrum in de bossen van Bilthoven. Dat was een klein jaar geleden. Nu heb ik stapels boeken op mijn werktafel liggen in voorbereiding op het mondelinge examen. Nog twee dagen.
Quint kijkt op van zijn boek. ‘Zullen we wat bestellen en het hier opeten.’ Ik glimlach vermoeid en knik. ‘Goed idee, lieverd.’ Ik weet niet waar ik die twee aan verdiend heb. Echt niet. Ik geef Quint mijn telefoon en zeg hem dat ze zelf mogen kiezen. Uber Eats for the win.
Twee dagen later zit Quint naast de douche terwijl ik mijn haar in de shampoo schuim. Het is de ochtend van het Grotiusexamen. ‘Als ik het niet haal, doe ik het gewoon nog een keer.’, stel ik hem gerust terwijl ik mijn haar uitspoel en er een klodder conditioner doorheen werk. Ik doel op het herexamen. Quint kijkt me met grote ogen aan. ‘Weer een heel jaar?’. Het is duidelijk dat het afgelopen jaar niet alleen voor mij zwaar was. ‘Nee nee nee, alleen dit examen.’. De kleine man haalt zichtbaar opgelucht adem en geeft me op mijn verzoek een handdoek aan. ‘Oké.’ Hij loopt de badkamer uit. ‘Ik ga alvast naar beneden, mam.’, roept hij achterom.
Een uur of acht later sta ik met mijn opleidingsgenoten in de bar van het conferentiecentrum waar de mondelinge examens werden afgenomen op de uitslag te wachten. Reflecterend op hoe intensief het was. Totdat een medewerker van Grotius ons out of the blue komt melden dat we allemaal geslaagd zijn en of ze zo meekomen voor de uitreiking van de certificaten. De tranen, het gelach, de omhelzingen en de ‘doe mij nu nog maar een glas wijn’ vullen de ruimte. Ik pak mijn telefoon en app mijn moeder, die op de kinderen past. Prioriteiten. ‘Wil je de kinderen zeggen dat het klaar is? Ik ben geslaagd.’ Een minuut later volgt een juichend spraakberichtje van Quint en Magalie. Ik vermoed dat ze vooral blij zijn dat ik nu niet meer met regelmaat tot laat in de boeken zit. En het aandeel Uber Eats tot een redelijk niveau teruggebracht kan worden. Ik glimlach en draai me met tranen in mijn ogen om om mijn opleidingsgenoten te knuffelen. In minder dan een jaar tijd ben ik met vijf van hen zo hecht geworden, dat ik weet dat dit vriendschappen voor het leven zijn. Naast een bikini body kreeg ik ook dit gratis bij Grotius.
Een uur later loop ik met het certificaat in de hand naar de auto. Terug naar huis. Naar de kinderen. Ik kijk naar het stukje papier waar ik een jaar lang zoveel voor geparkeerd heb. Eigenlijk was het gekkenwerk. Alleen met twee jonge kinderen en een eigen kantoor. Met z’n drietjes hebben we het toch maar mooi geflikt.
Een half uur van Utrecht bel ik vriendinnetje Emma om haar over de uitslag te vertellen. Zij is de derde in een rij telefoontjes. ‘En wat is het volgende plan?’, vraagt ze droog. Ze kent me. ‘Nou, ik wilde eigenlijk meteen nog een Grotius doen, maar dat kan echt niet richting de kinderen.’ En heel eerlijk wil ik zelf ook mijn avonden terug. ‘En dus?’. Emma verbloemt de ondertoon niet eens. ‘Ik zat te denken dat ik nu wel aan een proefschrift kan gaan werken. Dat duurt toch lang. Een jaar meer of minder maakt dan ook niet uit.’ Emma’s schaterlach klinkt door de AirPods. ‘Ik wist het!’ Ik lach mee en vraag haar naar de perikelen op haar werk. Luisterend naar de intriges op haar werkvloer cruise ik met een big smile op mijn gezicht en volledig relaxed over de rechterrijbaan van de A2 richting huis. En bedenk me dat het heerlijk is dat je nooit te oud bent om te leren.