–over kleine meisjes die groot worden, ook als ze nog klein zijn-
‘Dus ze heet eigenlijk niet Max.’, de moeder van Magalie’s klasgenootje Saar kijkt me vragend aan. ‘Nope. Ze heet Magalie. Maar wordt vanaf haar geboorte al Max genoemd. Als roepnaam. Zo stond het ook op haar geboortekaartje.’. Magalie slaat haar armpjes om mijn middel. Ik aai haar over haar bos rode krullen. ‘Ik vind Max een hele leuke meisjesnaam, maar vind Magalie heel mooi. En dacht dat het wel verstandig was om die achter de hand te houden. Voor het geval dat ze later de CEO van Ahold wordt en een ‘grote mensen’-naam wil gebruiken.’, knipoog ik. Saar’s moeder knikt begrijpend. ‘Ik snap ‘m.’. Ik ook.
Een tijdje geleden kwam mijn dochter, op een zonnige dinsdagmiddag, uit school met de mededeling dat ze voortaan Magalie genoemd wilde worden. Dat er al drie jaar nog een Max (een jongen) in de klas zat en ze door haar klasgenootjes ‘Max J’ of ‘meisje Max’ werd genoemd zal ongetwijfeld een rol hebben gespeeld. En dus voelde ik me wel genoodzaakt om te verifiëren of dit een bevlieging was of dat ze dit echt zo wilde. Maar ze bleek heel stellig. Plus dat mijn dochter hierin sterk op haar moeder lijkt. Ze denkt goed over iets na, neemt een beslissing, deelt het mee en staat er dan ook volledig achter. Dus pakte ik haar handje en liep met haar naar binnen. Naar haar juf. Om aan te geven dat Magalie heel graag Magalie genoemd wil worden. Zowel de juffen als ik wisten dat dit moment vanzelf zou komen. Alleen had ik ingezet op nog een aantal jaren ‘Max’. Magalie had andere plannen. Haar juffen hebben dit zonder vragen direct aangepast, meegedeeld aan de klas en de naam bij haar jassenhaakje vervangen. Geregeld. Blije dochter. En dus een blije moeder.
De volgende ochtend – de dag na de grote aankondiging – klom ze uit de bakfiets en pakte haar rugzak. ‘Veel plezier, Magalie. Ik houd van jou.’. Ze draaide zich stralend om en gaf me een full body knuffel. Met een ‘Ik ook van jou, mama.’, huppelde ze de school in. En leek ineens een stukje groter.