– en waarom vrijwel alles voor meerdere interpretaties vatbaar is –
Met mijn hand op de voordeur stap ik opzij om Quint en Magalie binnen te laten. Ze zijn net terug van hun Albert Heijn boodschappenrun (de kinderen vinden deze volgende stap in zelfstandigheid een feest en het geeft mij tijd om wat extra werk weg te tikken). De grasgroene boodschappentrolley met doodles van broccoli/prei/wortel/name your vegetable en een scheur in de klep knal ratelt achter Quint aan. De wieltjes lijken ook wat minder stabiel (note to self: het is tijd voor een nieuw seksloos maar oh zo handig exemplaar op meer stabiele wieltjes).
Ik heb vragen.
‘Je bent geen wát, lief?’ vraag ik Magalie. De rode krullen op haar hoofd dansen door haar wilde passen. Ze is boos. Heel boos. En stampt op haar Birkenstocks (die hippe dichte van verweerd leer, want Utrecht-Oost) door de hal. ‘Ik. Ben. Geen. Kleptomaan!’ Ik heb alleen maar meer vragen. Te beginnen bij het feit dat ze net samen in de Albert Heijn zijn geweest en ik me nu afvraag of ik me zo al mea culpa-end (Scrabblewoord) bij de servicebalie kan melden omdat er een zak snoepjes of chips in de boodschappentrolley is verdwenen. ‘Quint zegt dat ik een kleptomaan ben!’ Again – ik heb alleen maar meer vragen. ‘Ja, dús?’ is Quints droge come back.
Ik schakel even terug naar de basis. ‘Weet je wat een kleptomaan is?’ vraag ik Quint. Quints ijsblauwe ogen (een veel lichtere tint dan mijn blauwe ogen en dus waarschijnlijk van de conto van de donor) kijken me aan. En hij schudt zijn hoofd. Ah. Ik maak een mentale aantekening dat ik optie 1 ‘op m’n knietjes naar de AH’ door kan strepen. Winst. ‘Een kleptomaan is iemand die zichzelf niet tegen kan houden om te stelen’, leg ik uit. Quint knikt – nadenkend. Magalie haakt direct in met een ‘zie je nu wel!’, maar wordt onderbroken door Quints ‘Nou, dat klopt dan wel, want ze steelt mijn geduld’.
Armageddon in 3, 2, 1… Ik schakel snel en besluit dat de boodschappentrolley op dit moment de factor is die de grootste schade aan kan richten. Twee tellen later blijkt dat mijn inschatting deze ronde niet de juiste was. Magalie lanceert zichzelf en springt op de rug van haar broer. Al worstelend. De commotie in de hal heeft Scottie uit zijn REM-slaap gehaald en kwispelend en blaffend springt hij om het stuiterende tweetal heen. ‘Magaliehie!’ Quint is het beu en doet een poging om Magalie’s armen van schouders te krijgen. ‘Dat neem je terug!’ Magalie geeft niet op en knijpt haar ogen tot spleetjes. ‘Je bent zelf een kleptomaan!’ Quint wisselt van tactiek en probeert zijn zusje nu met een manoeuvre die enige gelijkenis vertoont met een bokkend paard van zijn rug te krijgen. Met mijn ogen dicht schud ik mijn hoofd en pick mijn battles. ‘Oké stelletje hooligans, klaar. Boodschappen opruimen. Nu.’ Het levert me geen enkele reactie op. Ik word volledig, maar dan ook vol-le-dig, genegeerd. Ik heb er een volle dag met werkmails en ballen hooghouden opzitten en heb werkelijk niet de energie om deze al gentle parentend op te lossen. En val terug op een klassieke: ‘Nu. Ik tel tot 3 en dan is het klaar – anders gaan jullie telefoons en Nintendo een dag in de la.’ Ik ben er niet trots op, maar het werkt. De volgende ronde worstel ik me er weer volledig volgens het principe van gentle parenting doorheen. Beloofd.
‘Oh nee nee nee.’ Magalie springt van Quints rug, pakt de boodschappentrolley en holt naar de keuken. Quint snelwandelt achter haar aan. Vanuit de hal hoor ik keukenkastjes open- en dichtklappen. En wat geroezemoes. Educated guess is Magalie aan het napleiten en doet Quint alsof ze er niet is. Ik pick mijn battles en loop door de hal naar de woonkamer waar mijn laptop op de eettafel staat te wachten. Nog twee e-mails en dan kan die dicht. Ik probeer tegenwoordig als het lukt niet meer na het avondeten te werken. Dit zorgt ervoor dat ik rustiger eet, zonder vol werkhoofd met de kids kan praten over hun dag en ’s avonds iets ander kan doen dan naar een laptopscherm staren. Het lukt niet altijd, maar geeft wel veel meer rust dan ik eerder had. En dat is winst. Voor mij, maar ook voor Quint en Magalie. En uiteindelijk is dat laatste het belangrijkste. Een half uur later klap ik mijn laptop dicht. De kinderen hebben een serie op Netflix opgezet en zitten lachend voor de tv. Ik glimlach, loop naar de keuken en slinger de Sonos aan terwijl ik de ingrediënten voor het avondeten uit de ijskast haal. Lasagne. Air’s ‘All I need’ dwarrelt door de speaker. Dansend aan het fornuis voel ik de werkstress van me afglijden.
Het is twee uur later. Quint en Magalie liggen met buikjes vol lasagne en eierkoeken met slagroom als toetje al even te slapen. Ik loop met Aimée, blafpoedel Scottie en Aimées sloopkogellabrador James een avondrondje door het Wilhelminapark. ‘Ik ben zo niet trots op mezelf dat ik heb gezwaaid met het afpakken van hun schermen. Zwaktebod voor dummies dit.’ Scottie en James lopen zij aan zij voor ons. Aimée lacht en antwoordt lachend ‘Ik heb Sander vanavond gezegd dat als hij me niet met respect behandelt we samen in schematherapie gaan om te zorgen dat hij dat wel doet. Ik ben z’n moeder, joh, beetje respect.’ Ik klap dubbel van het lachen. Benen gekruist (want twee kinderen gebaard). Aimée staat schaterlachend naast me. ‘Hebben die kinderen enig idee dat we werkelijk geen flauw idee hebben waar we mee bezig zijn?’ proest ik uit. Aimée schudt haar hoofd. Het levert een volgend lachsalvo op. Scottie en James kwispelend naast ons. Aimée aait James over zijn bruine vacht. Ik veeg de tranen (van het lachen) van mijn wangen en kijk omhoog naar de heldere sterrenhemel. En de heldere maan. Bijna vol. Nog een dag of vier, gok ik. Scottie duwt zijn kop tegen me aan voor een knuffel. ‘Het is bijna volle maan’, zeg ik Aimée – stating the obvious en nog steeds met mijn ogen omhoog gericht. Look up. Ze komt naast me staan. Met zijn tweetjes staan we naar de maan te staren. ‘Nou, met die volle maan is het laatste restje sanity volledig weg – die kinderen weten niet wat ze te wachten staat’, is Aimée’s droge antwoord. Ik lach weer en tik met mijn schouder haar schouder aan. ‘Geven we daar gewoon de kleptoMAAN de schuld van.’ Aimée rolt met haar ogen. ‘Die is zelfs voor jouw doen slecht.’ Ze heeft gelijk – zelfs voor mijn doen was deze heel slecht. Ik knik en kijk weer omhoog. Ik denk aan Quint en Magalie die na het avondeten hun worstelsessie in de hal weer vergeten waren en rollend van het lachen over hun dag op school vertelden. Aan het rondje hardlopen vanochtend – in de zon en met een wild rennende Scottie voor me uit. Aan de blije cliënte die me mailde om te vertellen dat ze eindelijk weer kon slapen nu haar zaak was afgerond. Aan dansen in de keuken. Aan zij aan zij met een vriendinnetje naar de sterren kijken. En mijn cup runneth over.