– en waarom het met village niet alleen gemakkelijker, maar ook leuker is –
‘…to raise a child.‘, vult vriendinnetje Emma aan. Ik schud mijn hoofd. Vroeger gooide ik ‘m er ook standaard in. ‘It takes a village to raise a child.‘ Nu, tien jaar moederschap verder en nog elke dag bijlerend (want heel eerlijk, ik doe maar wat, maar voor de kids en mij werkt het.), nuanceer ik de frase. ‘Hmmm. It takes a village to support a mother.‘, antwoord ik Emma. Emma lacht en knikt. Zij is een steunpilaar binnen mijn village. En dat weet ze. ‘True dat’, kaatst ze terug. Ik lach. We zijn weliswaar veertigers, maar wel hele hippe veertigers. For the record.
Een week later zie ik Goede Vrijdag in de familieagenda staan. En de vrije dag die dat voor Quint en Magalie oplevert. Ook zie ik mijn eigen agenda. En de afspraken die daarin staan. Werkafspraken had ik allemaal al digitaal gezet, maar de mondhygiëniste en de bootcampclub kunnen niet via een scherm. ‘Kak. Die twee gaan mee op sleeptouw.’ Ik blader door de agenda om te zien of er verder nog verrassingen staan. ‘Wat heb je staan dan?’, hoor ik Sam via m’n oortjes vragen. Ik schuif de agenda opzij en neem een hap van de gepofte zoete aardappel die me vanaf het bord naast mijn laptop aanstaart. Lunchbellen met Sam. ‘Mondhygiëniste en trainen. Ik neem wel een stel Donald Ducks mee. Krijgen ze niets van. En met training kunnen ze als het goed is meedoen.’ Ik haal de volgende hap zoete aardappel door de geraspte geitenkaas die ik eroverheen gekwakt heb. ‘Ik ben vrij. Ik kom wel even bij jou zitten.’ Alles in me schreeuwt ‘Nee joh, jij hebt het al druk zat. Ik heb er zelf voor gekozen om dit alleen te doen, dus dan hoort dit er gewoon bij.‘. Sam hoort het stemmetje in mijn hoofd duidelijk vanaf de andere kant van de lijn. ‘Chris, dat is toch veel relaxter. Voor jou, even tijd voor jezelf, en voor de kids. Kunnen die ook gewoon lekker doen wat ze willen. En ik neem m’n laptop mee. Ik vermaak me wel. Echt geen punt. Ga je nu niet schuldig zitten voelen.’
Ik zet het stemmetje in mijn hoofd op mute. Ik ben beter geworden in het aannemen van hulp. It takes a village to support a mother. Of – meer inclusief – a parent (of verzorger). In mijn geval is het ‘it takes a village to support a mother’. Jaren verder weet ik inmiddels dat ik bizar fijne mensen om me heen heb die het echt niet aanbieden als ze geen tijd hebben. Of geen zin. Mensen die stuk voor stuk dol zijn op mijn kinderen. ‘Oke, ik overleg even met de kids wat ze willen en dan app ik je. Lief van je. Echt.’ Sam’s ‘goed zo’ in mijn oren duwt mijn ingesleten schuldgevoel de deur uit. Hulp aannemen gaat me steeds beter af, maar dat ingesleten schuldgevoel meandert nog onder de oppervlakte. Een uur later bevestigen Quint en Magalie dat ze ‘veel liever’ bij Sam blijven. Een snelle app, een ‘mooi, ik ben er om half elf.‘ van Sam verder, en de Goede Vrijdag ziet er ineens aanzienlijk minder stressvol uit. Ik voel me lichter. En weer realiseer ik me dat ik bij all things that are holy niet weet waaraan ik zulke vrienden verdiend heb.
Twee dagen later realiseer ik me dit weer. Eerst appt lieve vriend Roderick of ik hulp nodig heb qua koken en dat het echt geen moeite is om even een maaltijd langs te brengen. Ik antwoord een snelle ‘Nu niet nodig, maar wel heel lief. Als ik een keer klem zit – heel heel graag. Maar app ook als jij iets nodig hebt.‘ Een paar tellen later appt vriendinnetje Aimee me als reminder dat ze Quint het weekend daarop oppikt om met hem te gaan lunchen. Het stond al groot in de familieagenda. Dit regelde Quint overigens zelf met haar via zijn telefoon. Hij ziet haar niet alleen als mijn vriendinnetje, maar ook als die van hem. Ik weet dat Aimee – officieel – met Quint op pad gaat als verjaardagscadeau. Maar dat ze dit ook doet, omdat hij het leuk vindt, omdat ze weet dat ik op dat moment de nodige een-op-een tijd met Magalie door kan brengen, en omdat ze dit zelf heel fijn vindt. Poof, schuldgevoel – uit het raam. My cup runneth over, mensen. Dat mijn kinderen naast de liefde van mij ook de liefde van mijn vrienden krijgen is nog steeds iets waarvoor ik mezelf af en toe in de arm knijp. Als bevestiging dat die cup hartstikke over runneth. Het klotst over de randen.
Ik app Aimee dat het met confetti in de agenda staat en Quint niet kan wachten. En klap de laptop open, bestel een pakket huidverzorgingsproducten voor Sam (ik denk dat hij nog gelukkiger wordt van Koreaanse skincare – echt), maak een notitie om Roderick mee uit eten te nemen (tijd uit de alledaagse gekte heeft hij meer nodig dan hij denkt), en kieper meanwhile ook snel een stapel gezichtsmaskers voor Aimee in mijn winkelmandje (haar leven is zo vol, dat ze af en toe even moet gaan zitten – en met zo’n masker op kun je simpelweg niet door het huis tornado-en.). Me realiserend dat wat ze mij geven niet in verhouding staat tot een stapeltje maskertjes of een bord eten. En balanceer die cup zodat het niet over de randen klotst. Er is geen houden aan.
Ik klik de Korean Skincare website weg en open mijn werkmail. 22 nieuwe e-mails. Bovenaan beginnen en gestaag aflopen, Christel. Mijn telefoon bliept met een whatsappbericht. Elizabeth. Of ze straks als ze met haar bruine labrador gaat lopen ook onze kanonskogel Scottie even mee zal nemen. Ik lach en ‘hartje’ haar bericht, knijp mezelf weer in die arm en antwoord dat ik van de week voor haar en haar kids kan koken als ze uit haar werk komt. Ik heb een stapel Flammkuchen op de menuplanning staan.
It takes a village to support a mother, mensen. En geloof me, daar wordt niet alleen die moeder (of – meer inclusief – parent/verzorger) gelukkiger van, maar met name de kids. Van liefde hebben mijn kinderen nooit genoeg. En ik ook niet. More is more. Feit.