en waarom Dorothy niet langer in Kansas is
‘Toto, we’re not in Kansas anymore.’ Vriendinnetje Saar kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen over haar wijnglas aan. ‘Je bent wat niet meer?’
‘In Kansas.’ Ik wijs op mijn oranje sandalen. Ze zijn weliswaar niet knalrood zoals Dorothy’s magische stappers, maar close enough voor een verwijzing naar de Yellow Brick Road. Vind ik. Saar is scherp, duidelijk on the program en lacht. ‘Ah, the Wizard of Oz.’ Ze zakt in de kussens van de loungeset en kijkt me afwachtend aan. Klaar voor een verhaaltje voor het slapen gaan. ‘Ok, neem me mee in jouw hersenspinsels.’
We zitten in Saar’s achtertuin. Haar kids liggen boven te slapen. Die twee stuiterballen van mij zijn thuis met de lieve oppas. En Saar en ik profiteren volledig van een lange zomeravond, goede wijn (dank u, Grape District) en nog beter gezelschap.
‘Mijn hoofd werkt gewoon anders.’ Ik disclaimer mezelf alvast. Saar tikt mijn voet aan en lacht. ‘Dat weet ik toch, lieverd.’ Heb ik al gezegd dat ik lieve vriendinnetjes heb? Bij deze. Nogmaals.
‘Ok, de afgelopen paar maanden waren een beetje een puinzooi. In das Hoofd.’ Saar geeft me de eye roll aller eye rolls. ‘Echt? Een beetje? Goh.’ Afgetopt met een lachsalvo. Het sarcasme vloeit niet alleen door mijn aderen, maar hier in Utrecht-Oost duidelijk ook vrijelijk door de straten. Ik por met mijn blote voet tegen haar been en lach. Vol. ‘Uh huh. Maar ik heb wel lol gehad.’ Ze pakt mijn hand en kijkt me serieus aan. ‘Die puinzooi ruimen we wel weer op, schat’. Ik knijp in haar hand en knik.
Ik ben 40. Ruim anderhalf jaar ‘single’ (een term waar ik jeuk van krijg – op de verkeerde plaatsen) en na de erfenis van mijn laatste relatie gearchiveerd te hebben (strik eromheen en achter in de kast), heb ik me een aantal maanden geleden toch maar weer aan het daten gewaagd. Noem het een vlaag van verstandsverbijstering. Of jeugdige onbezonnenheid. Het levert in ieder geval mooie verhalen op. Herinner je je dat slagveld dat daten was toen je begin 20 was – inclusief bijbehorende volledige verwarring? Nou, inmiddels weet ik dat het op je 40e niet anders is. Observatie van ondergetekende. Gratis. Doe ermee wat je wilt. Het verschil is dat iedereen net wat meer rimpels heeft, een betere baan, minder f’s te geven en in het gros van de gevallen een co-ouderschap in de mix gooit. Dat laatste heb ik overigens niet – de silver lining van bewust alleenstaand moederschap. Al maakt het dat niet in alle gevallen praktischer. Q & M krijg je er in mijn geval gratis bij. Meer liefde. Package deal. Niet afgeprijsd. For the full experience.
Dus liep ik de afgelopen maanden als een confuse Dorothy door het land van Oz.
Ik kijk Saar aan. ‘Laten we beginnen met de Vogelverschrikker.’ Saar knikt en begint breed te lachen. Ze weet wie ik bedoel en is fan van de man. ‘De man met de beauty en de brains. Die hersenen had hij al, alleen zag hij dat zelf niet. Enorme honger naar kennis. Behoefte aan bevestiging. Bizarre klik op het intellectuele vlak. Moedigde mijn ambities en progressieve denkbeelden alleen maar aan – voelde zich op geen enkele wijze bedreigd. Retefijn, best verfrissend en heel aantrekkelijk. Mijn mededeling dat ik nu toch echt aan mijn proefschrift wil beginnen kreeg als reactie een simpel ‘gaaf, heb je nog een paranimf nodig?’.’ Saar pakt de fles wijn en schenkt bij. ‘Ik ben nog steeds team Vogelverschrikker, maar de Vogelverschrikker is wel out of the picture.’ Ik knik. ‘De Vogelverschrikker is out of the picture.’ Voor nu. Saar zakt weer achterover in de kussens en krult haar benen onder zich. ‘Ok, Chris, nu de Blikken Man. En zijn zoektocht naar een hart.’
Ik grinnik. Ik zei toch dat ze scherp is? ‘De Blikken Man’, bevestig ik. Saar neemt een slok. ‘Ik vind de man nog steeds de textbook serieuze corporale Peter Pan. Met de bijbehorende hobby’s.’ Ze heeft gelijk. De Blikken Man is inderdaad textbook. Serieus, respectvol en zonder rauw randje. Volledig in het licht, geen schaduwzijde of dubbele bodem. En dat geeft rust. Maar volledig in de ratio, waar ik die ratio af en toe juist probeer los te laten. De Blikken Man is diep op zoek naar de link tussen zijn hart en de ratio. Maar vindt dit erg complex. ‘We kloppen op papier volledig – dat is de ratio, maar dat hart, daar wringt het dus. Iets met matchen op gevoelsniveau. Of een andere populaire term.’ Ik neem een slok wijn en steek mijn glas uit naar Saar. Ze tikt mijn glas met het hare aan. Check. ‘Dat was de Blikken Man.’ Mijn telefoon kondigt bliepend een nieuw Whatsapp-bericht aan. De Blikken Man. Saar kijkt op het scherm en neemt nog een slok. Om vervolgens proestend ‘Voor nu’ toe te voegen aan mijn ‘Dat was de Blikken Man’.
Ik laat me met niet karakteristiek gevoel voor drama achterover in de loungekussens vallen. Saar richt haar ogen ten hemel en begint te schaterlachen. ‘De Leeuw.’ In koor. ‘De Leeuw’, herhaal ik zachter – de kids slapen met de ramen open. Saar ziet haar kans schoon. ‘Maar die Leeuw huppelde toch al…ik houd mijn mond. Ik zeg niets. Heb niets gezegd.’ Ik kijk Saar vanuit mijn ooghoek aan. Ze ligt dubbel van het lachen over de kussens van de bank. ‘Ik heb niets gehoord, Saar. Weet niet waar je het over hebt.’, antwoord ik droog. Al stelde ze me feitelijk geen vraag. Het lachen wordt alleen maar erger. ‘Tjezis, Chris, ik houd van je, maar wat heb jij er een bende van gemaakt.’ Die schaterlach werkt aanstekelijk. Ze heeft volledig gelijk. Ik noem dit voor het gemak maar gewoon ‘living for the plot’ en ’taking one for the team’.
Die Leeuw. ‘Vrouw, serieus echt.’ Ik bonk mijn hoofd drie keer zachtjes tegen de tuintafel. Saar aait me over mijn rug. ‘Je hebt me gewaarschuwd, Saar.’ Full on knuffel. ‘Ik oordeel niet. We ruimen het wel weer op, Chris.’ Heb ik al gezegd dat ik lieve vriendinnetjes heb? Bij deze. Nogmaals. Ze schenkt de wijn bij en krult haar benen weer onder zich. ‘Heel eerlijk en met alleen mild leedvermaak, het was wel hilarisch om achteraf te horen.’ En weer klapt ze dubbel van het lachen over de kussens. We’re back on track. ‘The Cowardly Lion. Een hele leuke leeuw. Die denkt te bang te zijn voor de ruggengraat en de moed. Zonder zich te realiseren dat door de angst heenknallen juist getuigt van enorme moed.’ Hele diepe zucht. ‘Plus, leeuwen opereren met een harem aan leeuwinnen. Ik snap er geen oneerbiedige hol meer van. Wat een gezeik dit, Saar.’ Ik parkeer mijn hoofd op mijn armen op de tuintafel. Saar tikt me aan. ‘Jij bent ook een leeuw, schat. Een hele leuke.’ Weer een knuffel. Ze heeft gelijk. ‘Zonder harem. Dat dan weer wel.’ Lachend. Ze draait haar hoofd rap naar me toe en kijkt me aan. ‘Bestaan er eigenlijk monogame leeuwen?’. Ik lach en pak mijn telefoon. Dit klinkt als een vraag die Siri kan beantwoorden.
Het is een paar uur later. De fles wijn is opzij geschoven voor een fles bruiswater. De schoenen onder de bank getrapt om te dansen op het gras. Dat de ramen openstaan maakt inmiddels niet meer uit, de kids slapen zo diep dat ze ons niet horen. De sterren fonkelen ons goedkeurend tegemoet. Met mijn armen in de lucht draai ik rondjes. Saar twist en shout zich een weg over het grasveld. ‘He Dorothy!’, roept ze. Ik draai me dansend om. ‘Ja, Donna?’, roep ik terug. ‘We missen er nog eentje. Die Wizard, wanneer komt die in beeld?’. Lachend haal ik mijn schouders op en kijk omhoog naar de sterren. En dans over de Yellow Brick Road.