-en waarom ik mijn kinderen vaak gewoon eerst even hun gang laat gaan-
Gek genoeg hoor ik Quint zijn vraag roepen vanuit de keuken. Het is half zes op een woensdagavond. Ik heb me met laptop en al aan de eettafel geparkeerd om nog wat werkmails af te tikken.
Max kijkt een filmpje terwijl Quint zit te gamen. Althans, ik dacht dat hij zat te gamen. Een aanname van mijn kant. Rookie mistake. Aannames: the mother of all f-ups…
‘Wat bedoel je, lief?’. Ik sta op en loop naar de keuken om te zien of we hier inderdaad met een f-up te maken hebben. ‘Wat betekent 6 min 8 minuten, mam?’, herhaalt Quint terwijl ik de keuken binnenloop. Hij staat met een zak pasta in zijn hand bij het fornuis. Op de voorste pit staat een pan.
‘Ga je koken, man?’, vraag ik. Ik blijf bewust weg van ‘Wat ben je aan het doen?’ of ‘Vuur is gevaarlijk!’. Quint kennende maakt hij zich dan zorgen dat hij iets fout heeft gedaan. En dat heeft hij niet.
‘Max heeft honger’, zegt Quint terwijl hij geconcentreerd naar de verpakking van de fusili kijkt. Ah. Hij doet dus iets heel liefs. Voor de lezer: Max heeft een chronische case of the hangrys (enkelvoud: hangry). Als het kleine stuk kwikzilver trek heeft kun je er maar beter wat voer instoppen om te voorkomen dat er stoom uit haar oren blaast. En Quint weet dat. Good thinking, kiddo. Regeren is vooruitzien.
‘Ok. Wat ga je maken?’. Mijn eerste instinct is om hem weer achter de Nintendo te laten kruipen en het van hem over te nemen. Maar daar help ik hem uiteindelijk niet mee.
‘Pasta. Met kaas.’ Veilige keuze. Zijn zusje is een groot voorstander van ‘droge pasta’. ‘Ok, wat heb je allemaal nodig?’.
Quint pakt de waterkoker en vult deze met water. ‘Heet water, een pan, bouillonpoeder en pasta.’. Hij klikt de waterkoker aan.
‘Yup. Klinkt alsof je een plan hebt.’ Ik wijs op de stoom die uit de waterkoker komt. ‘Zo, dat kookt. Lekker snel.’ Ik kies er wederom bewust voor om weg te blijven van ‘dat is heet. Voorzichtig!’. Het vette gaas voor brandwonden staat dan wel standaard in het keukenkastje, triggeren voor educational purposes vind ik ook weer zo wat. Quint knikt. ‘Wil jij het in de pan gieten, mama?’. Ik knik. ‘Zullen we het samen doen?’. Quint pakt de waterkoker, stapt op het krukje en samen gieten we de pan vol. ‘Wat is 6 min 8 minuten, mam?’. Ik weet nog steeds niet wat hij bedoelt. Quint drukt het pak pasta in mijn hand. Ah, ‘cook 6 – 8 minutes’. Ik snap de verwarring.
‘Dat betekent dat de pasta 6 tot 8 minuten moet koken voordat deze gaar is. Wil je een timer zetten?’. Quint knikt en pakt mijn telefoon om de timer in te stellen.
Tien minuten later loopt hij met een bord pasta met vers geraspte parmezaanse kaas naar de kamer. ‘Wil je zelf ook wat, Quint?’, roep ik hem na. ‘Lekker, mam, dank je!’. We eten vanavond gewoon wat vroeger. Ik vul een schaaltje met cherrytomaatjes en een grotere met rucola. En leuk zo de pasta wat op.
Quint zit alweer vol in de wereld van Zelda als ik hem zeg dat zijn bord op onze eetbar staat. Hij klimt op de barkruk en valt aan. Ik lach. Niet alleen zijn zusje had trek. ‘Lekkere pasta, Quint.’, zegt Max met volle mond. ‘Ja, hè?’, antwoordt Quint trots. ‘Zelf gemaakt.’