– en waarom omdenken ook denken is –
Ik kijk Magalie aan. Vragend. ‘Huh?’ Magalie herhaalt haar vraag. ‘Wat is linksom?’ Quint kijkt op van zijn sessie Fortnite op de tv. En kijkt weer naar het scherm. ‘Je zei Magalie dat ze linksom of rechtsom haar kamer op gaat ruimen.’, volgt zijn droge two cents-reactie. Ik doe mijn ogen dicht en schudt mijn hoofd. Bijdehand stuk kwikzilver dat ze er is. Magalie kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘Dus? Wat is linksom?’
Ik zucht. En slik een lach in. ‘Het is een uitdrukking, koek. Eindstand is wel dat je jouw kamer op gaat ruimen.’ Magalie gooit met een dramatische kreun haar armen in de lucht, loopt de woonkamer uit en stampt op haar Birkenstocks (ze vertikt het om iets anders te dragen) de trap op. ‘Als je maar geen timer zet’, brandt ze na. Ik lach. De kans dat ik een timer zet is aannemelijk. Niet dat ze zich er ook maar iets van aantrekt. Af en toe vraag ik me af of ze niet tè veilig gehecht is. Al is hechting naar mijn mening een gevalletje ‘het is nooit tè’. Dat dan weer wel.
Door naar de kamer in kwestie. Magalie heeft een vrij imposante verzameling knuffels. Het bovenbed van haar stapelbed (zo’n hip Utrecht-Oost-waardig houten bedhuisje) is gevuld met een berg knuffels. Maar daar houdt het niet op. Haar bed heeft ze zo opgemaakt dat ze omringd wordt door een volgende berg knuffels. Een berg waar ze zelf nog net (maar dan ook nèt) tussen past. Elke avond graaf ik me een weg door de knuffels om m’n dochter nog een kus te geven. De keren dat ik voorgesteld heb wat meer ruimte te maken in haar bed zodat ze ruimer kan liggen, negeert Magalie me volledig. Blijkbaar is deze knuffelfortconstructie ’the way to go’ en is minderen geen optie. Ik pick in deze mijn battles. Ik pick mijn battles niet waar het ziet op haar kledingkast. Waarvan de inhoud zich in keurige stapels naar stoelen en krukjes in haar kamer heeft verplaatst. Stapels die ik nu weer graag ìn haar kledingkast zie.
Omdenken: in Magalie’s kamer ligt de kleding in keurige stapels verspreid door haar kamer. Dat is winst afgezet tegen Quint’s aanpak. Hij hanteert een iets ander principe (Marie Kondo move over). Het principe van – ik citeer – ‘alle is oké, zolang ik maar twee looppaden heb’. Het principe van ‘hier ligt het prima’. Het principe van ‘geen zin om op te vouwen – ik gooi het wel in de was, dan komt het opgevouwen terug’. Een keer of twee à drie per week komt Quint naar beneden met de mededeling dat hij geen schone onderbroeken meer heeft. Los van het feit dat de keurige stapels met onderbroeken in Quint’s opruimstijl hun lot op de grond vinden (op z’n hippe Pip Studio vloerkleed), verstopt tussen de stapels overhemden en t-shirts, heeft hij er ook een handje van om gedragen (zie hoe ik wegblijf bij ‘vieze’?) onderbroeken door zijn kamer te slingeren. Laatst kwam hij een stapel onderbroeken tegen in zijn boekenkast. Quint was oprecht verbaasd. En kon zich niet voorstellen dat hij ze daar zelf naartoe had verplaatst. Gezien de staat van zijn vloer verbaasde het mij minder. We hebben de kastkabouters maar de schuld gegeven.
Which reminds me. ‘Quint, doe jij ook even een rondje opruimen?’ Quint slaakt een diepe zucht, pauzeert zijn gamesessie, en staat op. De prepuber is aan een groeispurt begonnen en begint ‘lange slungel’ territorium aan te tikken. Waar zijn zusje de trap opstampte, sjokt hij omhoog. Een ‘daar was ik al bang voor’ dwarrelt achter hem aan.
Lachend loop ik naar de keuken en zet de oven aan. Het ‘wat eten we vandaag’-bord op de kelderdeur vertelt me dat we vanavond Shepherd’s Pie eten. Één van Magalie’s favorieten. Een half uur later rasp ik een berg kaas over de ovenschotel en schuif deze vervolgens in de oven. Twintig minuten. Ik parkeer de pan en koekenpan in de afwasmachine en loop richting hal. Om boven polshoogte te nemen. Naar de staat van de kamers. Mijn kinderen kennende hebben ze van het afgelopen half uur zeker 25 minuten besteed aan het lezen van Donald Duck pockets (ik keur het goed) en gaan ze nu – bij het horen van mijn gestamp (mijn dochter heeft dit expliciet niet van de donor) op de trap – als tornado’s door hun kamer heen. Boven geef ik mezelf een mentale gouden sticker bij de aanblik van een met zijn armen vol kleding naar de wasmand rennende Quint. ‘Lekker opgeruimd, schat?’ Hij dumpt de berg kleding (waarvan minstens de helft ongetwijfeld nog prima een paar rondes mee kon zonder een rondje wasmachine te hoeven doen) in de wasmand en kijkt me aan. ‘Hij heeft alleen maar zitten lezen, mam!’ Magalie. Onze informant. ‘Magalie-ie.’ Quint. Hij vindt iets van haar informantengedrag. ‘Maxke. Niet klikken.’, loop ik haar kamer binnen. De opengeslagen Donald Duck pocket op de vloer verraadt haar. Maar – eerlijk is eerlijk – ze heeft wel alles opgeruimd. Triomfantelijk kijkt ze me aan.
Quint wurmt zich langs me heen Magalie’s kamer in. ‘Huh? Waarom is het bij jou wel netjes?’ Ik pick wederom mijn battles en loop naar de gang. ‘Omdat jij zat te le-zen.’ Magalie. ‘Ja, dus? Jij ook.’ Quint. ‘Maar mijn lezen was linksom en jouw lezen rechtsom.’ Op Quint’s ‘Ja, dat slaat dus helemaal nergens op.’ loop ik de trap af. Naar de oven die aangeeft dat de Shepherd’s Pie een krokante kaaskorst heeft.
Het is twee uur later. De kinderen liggen al even te knorren in hun nu opgeruimde kamers. Ik schenk heet water uit de waterkoker op de plakjes gember in de Starbucksmok die ik in Oman kocht. ‘Eindstand waren de kamers wel opgeruimd.’ Ik hoor hoe Saar aan de andere kant van de lijn een slok thee (gok ik) neemt. ‘Hier zijn de kamers van de kids niet opgeruimd.’ We zitten met z’n allen in dezelfde liefdevolle chaos. Mok gemberthee in de hand loop ik de trap op naar mijn eigen slaapkamer. En struikel daar bijna over de rij hakken voor mijn kledingkast. ‘In mijn eigen kamer heb ik linksom of rechtsom ook wat op te ruimen. Ik heb teveel schoenen.’ Ik hoor Saar’s lach. Half proestend in de thee. ‘Ik zou voor rechtsom gaan. Een extra kast. We hebben het wel over een collectie Chie Mihara’s en All Stars, Chris.’ Omdenken. Ze heeft een valide punt. Heel valide. Ik app Sam met de vraag wat ik moet doen om hem zover te krijgen een extra kast voor me in elkaar te klussen. Zijn ‘een Noorse muts voor me breien’ en mijn ‘Deal!’ volgen binnen een minuut.
Ik doe het licht in mijn slaapkamer uit, loop de trap af en luister naar Saar’s verslag van date night met haar lief. En kies voor rechtsom.