– en waarom een diergaarde in huis best een goed plan is –
Quint zit knuffelend met onze poes Coco op de bank. Coco uitgestrekt op haar ruggetje. Quint met zijn hand kroelend over haar buikje. En afgaand op het statement van mijn zoon hebben ze dus een momentje. Magalie kijkt over haar schouder naar het tafereel. En graait Coco’s broer, kater Youp, uit zijn Remslaap. Om hem vervolgens plat te knuffelen. De Maine Coon kater met Golden Retriever genen begint luid te spinnen. Gisteren deed hij hetzelfde toen Magalie hem in een boodschappenmand door het huis sjouwde. ‘Youp en ik ook.’ Ik lach en ga verder met de werkmail die ik zat uit te werken.
Onze hond Scottie legt zijn kop met blonde krullen op mijn schoot. De stuiterbal wil een aai over zijn kop. Scrollend door documenten aai ik afwezig over zijn kop. In het kader van ‘van liefde heb je nooit genoeg’ zorgen onze drie katten (met onze geriatrische kater Frits als pater familias) en stuiterbal van een hond Scottie voor nog meer liefde in huis. Gecko ‘Quinty’ besloot een paar jaar geleden de wereld buiten zijn terrarium te verkennen. Deze wereldreis had – tot groot verdriet van Quint – geen positief einde. Ik hoop dat het vriendelijke reptiel van zijn kortdurende vrijheid heeft genoten. Aan vissen ben ik nooit begonnen. Het project ‘kikkervisjes’ was weinig succesvol (note to self: zet de bak niet in de volle zon.). En Magalie’s verzoek om een hamster negeer ik met passie.
En ja, onze beestenboel (of zoals vriend Bas het noemt ‘het safaripark’) komt met rondvliegende plukken haar, een lade vol poepzakjes, sjouwen met zakken voer en een kattenbak die uitgeschoffeld moet worden. Maar onderaan de streep voegt de diergaarde meer liefde en gezelligheid (‘Dutch word of the day‘) toe. Winst. Punt.
Scottie heeft zijn aandacht inmiddels vol gericht op zijn bal. Hoe harder het piept, hoe beter. Note to self: vanavond met een breinaald een rondje ballen porren om die piepertjes te lijf te gaan. Ik klap mijn laptop dicht en loop naar de keuken om eten te gaan klussen. ‘Quint, Magalie, rugzakken.’ Het roodharige vuurwerk dat mijn dochter is sprint achter me aan richting keuken. Luid joelend dat haar broer op moet schieten. Quint sjokt relaxed achter haar aan. Vijf minuten later vliegt het afwassop me om de oren. Ik braad in een pan de kippenpoten voor de kinderen aan. Ik eet zelf bewust geen vlees, maar dring mijn keuze niet aan ze op. Allebei zijn ze dol op vlees en gevogelte, maar vragen minstens zo vaak om vleesvervangers. ‘Quint, deze is nog vies.’ Magalie kiept een bakje terug in de afwasteil. Ik geef de kinderen als lunch warm eten mee. In thermosbekers. Ideale dingen. Enig minpuntje: ze moeten met de hand afgewassen worden. Hence het vrijwel dagelijks rondvliegende afwassop. Ik pick in deze met liefde mijn battles. Oke, gaspit lager, deksel op de pan. ‘Kiddo’s – douchen. Als jullie klaar zijn, is het eten ook klaar.’ Quint spurt de keuken uit. Zijn zusje op zijn hielen. ‘He, ik eerst!’
Een half uur later haal ik de kippenpoten uit de pan, zo gaar dat het vlees er afvalt, en leg ze op een bord om te rusten. En loop naar de gang om door het trappenhuis naar boven te roepen dat het eten klaar is. Precies op het moment dat de kids met natte haren en in pyjama de trap afdenderen. Magalie huppelt voor me uit de keuken in. Quint gooit zijn armen om mijn middel voor een snelle knuffel. ‘Mam! Kom snel!’ Ik hol de keuken in. Ik had de gaspit toch uitgedraaid? Ze kan zich nergens aan verbrand hebben. Zodra ik de keuken in slide (lang leve de combo sokken en een tegelvloer) zie ik dat Magalie volledig oke is. Winst. Youp duidelijk ook. De kleine aarsviool staat – caught in the act – met een kippenpoot in zijn bekje op het aanrecht. Deer caught in the headlights-blik op zijn kop. Duidelijk zoekend naar een way out. Hoe dan? Hij lag net nog te tukken op de krabpaal. Ninja kat. Op het moment dat Youp aanstalten maakt om van het aanrecht te springen en de gang in te sprinten, heb ik hem te pakken. ‘Hebbes, spinnende kleptomaan dat je er rondsluipt.’ Quint lacht.
‘Mam, wat doe je?’, roept Magalie. Scottie bemoeit zich er luid blaffend tegenaan. Coco staat met grote ogen en hoge rug in de deuropening. Met de kleptomane worstelende viervoeter onder mijn arm wurm ik de kippenpoot uit Youp’s bekje en leg deze op het aanrecht. Geriatrische Frits krijgt vanavond kip. Heeft hij op z’n oude dag wel verdiend. Youp krijgt droge brokken. En wordt nu op de gang geparkeerd. Om over zijn acties na te denken. ‘Oh niets, lief. Youp en ik hebben even een momentje.’, lach ik. Liefdevolle chaos, mensen. Liefdevolle chaos.