-en waarom ik het heel normaal vind dat mijn kinderen meehelpen in huis-
‘Dank je, lief!’, roep ik terug. Quint (8) komt de keuken binnen lopen en pakt het zeeppompje met de hippe mandarijnzeep om zijn handen te wassen. ‘Moet ik nu nog iets anders doen?’. Hij droogt zijn handen af.
‘Nee, heel fijn dat je dit deed. Ga maar even doen waar je zin in hebt. Ik roep je als het eten klaar is.’. Zijn zusje Max (6) snijdt intussen de uien voor de Shepherd’s Pie die zo de oven ingaat. We hebben een briljant kindermes van Opinel. Met bijbehorend beschermkapje voor de vingers. Vanuit de huiskamer dwarrelt het vrolijke muziekje van Mario Odyssey de keuken in.
Als ik andere ouders spreek realiseer ik me dat mijn kinderen in verhouding meer in het huishouden doen dan andere kinderen van hun leeftijd. In het verleden voelde ik me daar wel eens schuldig over. Heel eerlijk: nu ook nog wel eens. We zijn met zijn drietjes. Geen vader in huis. En mijn kinderen hoeven er niet de dupe van te zijn dat ze één ouder hebben. Vind ik.
Maar de realiteit is: we zijn met zijn drietjes. En ze hebben één ouder. Dus is de dynamiek in beginsel al anders dan in een tweeoudergezin. Niet slechter. Of beter. Maar anders. Vol met liefde. Plus voor ons werkt het. Ik werk er hard aan om me niet langer te verontschuldigen voor onze gezinssamenstelling. En ook niet steeds het gevoel te hebben dat ik mijn keuze om alleen moeder te worden moet verdedigen. Want dat heb ik jaren gedaan.
’s Avonds was ik òf aan het werk òf ik liep te poetsen/wassen/vooruit koken. Totdat een vriendinnetje me terugfloot en zei dat dat echt wel anders kon. Dus nu doen de kinderen en ik qua huishouden veel meer samen. Voor ons werkt het. En au fond is dat het belangrijkste.
Quint sjouwt op maandagavond dus de vuilniszakken naar buiten. De zware doe ik. En op donderdagavond rolt ik de Kliko naar de hoek van de straat en haalt Quint deze de volgende ochtend op. Max is chef dweilen. En dat doet ze elke keer – zonder uitzondering – dansend en grondig. Het huis ruikt vervolgens nog dagen naar Zoflora. In deze tijd van het jaar kiest ze voor de speciale kerstversie. Ik ben chef wasmachine en opvouwen. En chef vies doucheputje schoonmaken en WC’s poetsen. Quint was tot een jaar geleden chef stofzuigen. Totdat we een robotstofzuiger in huis hadden en hij nu zelf benoemd chef ‘alles opzij zetten voor Ronnie’ is. Ja, onze robotstofzuiger heet Ronnie. Lang verhaal. Nou ja, eigenlijk niet. Maar voer voor een blog op zich.
Terug naar het huishouden. Ik ben chef kattenbak. Quint en Max samen chef kattenvoer en ballen met onze hond. En koken doen we met zijn drietjes. Dat is ook nog eens heel gezellig. Eén keer in de week helpt Gulica ons een paar uurtjes om de boel helemaal fris te houden.
Dus ja, mijn kinderen zijn 6 en 8. En ja, ze doen op jonge leeftijd al aardig wat huishoudelijke taken. Maar dit huis is ons plekje op deze wonderlijke aardbol en hier houden wij de boel met zijn drietjes draaiende. Plus: vooralsnog vinden de kids het helemaal prima.
En hebben ze al serieuze kookskills.
Want dat je al zelf uien mag snijden – met een echt mes – en vervolgens een pie op tafel zet is iets waar je als zesjarige serieuze cool points mee scoort bij jouw vriendjes en vriendinnetjes.