– en waarom het niet altijd relaxed is als de kids weten hoe ze kunnen FaceTimen –
Ik kijk op van mijn laptop. Ik zou toch zweren dat ik Max net tegen mijn moeder hoorde praten. Maar mijn moeder, haar oma, is hier op dit moment niet.
‘Wil Quint ook wat. En mama?’. Weer. Twee opties: ik hoor dingen die er niet zijn of het is toch echt mijn moeder.
‘Ik vraag het even, Omi. Quint, wat wil jij?’ Ok. Dit is mijn cue. Ik druk op ‘send’ – de e-mail waar ik aan zat te klussen is over de spreekwoordelijke schutting.
‘Max, is dat Oma?’. Ik schuif de knock off Eames-stoel van IKEA (het vooruitzicht van ‘viltstift’ was reden genoeg om niet voor het origineel te gaan) naar achteren en loop naar de bank.
‘Doe maar een McChicken. Menu. Met een milkshake.’ Quint stuurt op zijn Nintendo Switch een met pijl en boog uitgedoste Link intussen door de wereld van Zelda. ‘Mama wat wil jij?’.
‘Max, is dat Oma?’, vraag ik nog een keer.
‘Mama geeft geen antwoord, Oma. Dus alleen Quint en ik.’.
‘Oké, lieverd, ik breng het zo voor je langs.’ Max zwaait naar het scherm van haar iPad en drukt op de uitknop.
‘Mahax, is dat Oma?’. De roodharige krullenbol kijkt me met grote blauwe ogen aan. ‘Ja.’ Stating the obvious.
Ik heb vragen. Veel vragen.
‘Wat was dat over McDonalds?’. Ik ga naast haar zitten. Stoïcijns pakt ze haar iPad weer op en opent de rekenapp. ‘Ik heb zin in McDonalds.’
‘Oke…wil je die iPad even wegleggen?’. Met een dramatische zucht kijkt Max op van het scherm. ‘Ik zit te rekenen. Niet op Netflix. Ik gebruik de iPad verantwoord.’ Ik slik een lach in. Want (a) waar haalt ze die tekst vandaan en (b) ze geeft weinig subtiel aan dat ze ‘druk bezig’ is en dat de iPad dus niet weggelegd hoeft te worden.
‘Max.’ Ze kijkt op. ‘Ik had zin in McDonalds.’ Ik kijk haar aan en wacht. Weer een dramatische zucht. ‘En jij zei dat je moest werken en geen boodschappen kon doen, en dat als ik iets anders wilde dan die vieze visschotel als avondeten ik het maar moest regelen. En ik wil McDonalds.’
Ah. Ik begin de fout in mijn plan te zien. Ik slik ‘Eten is niet vies.’ voor nu in. Mijn insteek was dat ze dan wel met Quint zou gaan overleggen en in de kelder zou kijken wat er aan voorraad op de plank stond. Aannames. Hoewel ik standaard roep dat dit de mother of all f-ups zijn, knalt deze ezel standaard tegen dezelfde steen.
‘Dus heb ik Oma gebeld. En die zat toch in de auto. En gaat het nu voor me halen.’
‘Hohoho, je belde Oma toen ze in de auto zat?’
‘Hohoho. Dat zegt de Kerstman.’ Quint vindt zichzelf hilarisch. ‘Quint.’ Ik kijk hem aan. Hij klikt de Nintendo uit en staat op. ‘Ik ga de afwasmachine even uitruimen.’ Typisch Quint: voor het geval dat gaat hij alvast voor de Brownie points. ‘Dank, lief’, roep ik hem na.
‘Max, Oma kan niet bellen als ze rijdt.’ Max kijkt me van onder haar wenkbrauwen aan (het teken dat er een storm aan het opborrelen is). ‘Ja duh. Dat weet ik toch. Ze heeft haar auto aan de kant gezet, hoor.’ Naast de wenkbrauwblik krijg ik nu ook de vuistjes in de zij. ‘En jij zei dat ik het moest regelen. Dus heb ik het geregeld.’
Ik tel inwendig tot tien. En dan tot twintig. ‘Zit je te tellen, mama?’. De wijsneus staat me met een big smile aan te kijken. Ik ben met mijn hoofd vol in werkmails niet duidelijk geweest. En ze heeft gelijk. Ik heb haar de ruimte gegeven. En daar is ze heel creatief mee omgegaan.
‘Wil je voortaan eerst aan mij vragen of ik het ok vind als jij McDonalds wilt eten? En als je daarvoor Oma belt?’ Ik trek haar op schoot. Max slaat haar armpjes om mijn middel. ‘Ja, mam.’.
‘Dank je, meis. Wil jij Quint even helpen? Ik kom eraan.’ Max huppelt naar de keuken. Terwijl ik mijn laptop dichtklap hoor ik haar vrolijk tegen haar broer kwetteren. ‘Zie je nu wel. Het mag gewoon van mama hoor.’ Ah, haar broer was dus wel even de voice of reason. Typisch Quint. Ooit moet ik iets goeds gedaan hebben: ik weet niet hoe ik anders moet verklaren waar ik deze twee aan verdiend heb. Het is elke dag weer een voorrecht ze te leren kennen.
De deurbel gaat. ‘OMA!!!’ Max spurt met mach 4 door de hal. ‘Alsjeblieft, lieverd. Ik ga weer door.’, hoor ik mijn moeder zeggen. Mijn moeder is er speciaal voor omgereden. Ik schud mijn hoofd. Max, Max, Max, toch.
‘McDONALDS!!!’ Met dezelfde vaart spurt de kleine madame met in iedere hand een tas naar de eetbar. ‘QUINT!’
Ik app mijn moeder om haar te bedanken. En te zeggen dat Max het voortaan eerst even aan mij vraagt. Een paar tellen later hoor ik de ping die aankondigt dat ik een nieuw bericht heb. ‘Ze kan gewoon bellen. Altijd. Ik haal het wel voor haar.’
Glimlachend zet ik de ‘vieze’ visschotel voor mezelf in de oven.
Ik ben Christel. Bewust Alleenstaande Moeder van Quint (8) en Max (6). Op Instagram deel ik via @christeljaarsma dagelijks een kijkje in de liefdevolle chaos die ons leven is.